คำว่ามืออาชีพ ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ

อาจดูเหมือนแค่มีอาชีพ มีงานประจำทำ ก็เรียกว่าเป็นมืออาชีพได้แล้ว

แต่จริงๆ ไม่ใช่เลย พูดให้เห็นภาพชัดขึ้นได้ด้วยการเปรียบคนทำงานทั่วไปกับคนที่เป็นมืออาชีพได้ว่า…

คือคนที่ทำงานเป็นกับคนที่เชี่ยวชาญในงานของตน

คือคนที่อาจรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งในงาน (ซึ่งอาจจะเป็นเชิงบวกหรือเชิงลบก็ได้) กับคนที่รักในงาน

คือคนที่สนใจแค่ทำตามที่ได้รับคำสั่งกับคนที่คิดและทำจากคำสั่งที่ได้รับ

คือคนที่ทำแค่ให้งานเสร็จกับคนที่พยายามสร้างคุณค่าในงานที่ทำ

แม้ทำงานอย่างเดียวกัน แต่สองคนนี้ไม่เหมือนกันเลย

แต่แอดมินอยากชวนคิดกันอีกนิด เรื่องราวที่พวกเราคุยกันอยู่นี้อาจไม่ได้แบ่งแยกเป็นสองคนก็ได้

แต่อาจคือคนคนเดียวกันที่ตัดสินใจเลือกว่าจะเป็นแบบไหน จะเป็นแค่ “คนที่มีอาชีพ” หรือเป็น “มืออาชีพ” คนที่ตัดสินใจแต่ละคราวอาจเลือกไม่เหมือนกัน

ต้องตัดสินใจเลือกในแต่ละวัน แต่ละสถานการณ์ เลือกให้ตัวเองเป็นแบบไหน

ถ้าถามให้ตอบด้วยคำพูด ใครก็คงตอบว่าตัวเองเลือกที่จะเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว

แต่ในความเป็นจริง ความเป็นมืออาชีพมีราคาที่ต้องจ่ายอยู่ ต้องทุ่มเทฝึกฝนมากกว่าเพื่อจะเชี่ยวชาญ ต้องให้ใจกับงาน ต้องคิดและพยายามอยู่ตลอด บางครั้งอาจมีพลั้งเผลอย่อหย่อน ทำด้อยกว่ามาตรฐานตัวเองไปบ้าง แต่ก็ยังคงกลับมาทำให้ดีต่อไป ไม่หลงลืมเป้าหมายของตน ด้วยการเลือกที่จะเป็นมืออาชีพอย่างสม่ำเสมอมากครั้งเพียงพอ ทำจนกลายเป็นนิสัย คนคนนั้นจึงเป็นมืออาชีพ

และแม้มีบ่อยครั้งเหลือเกินที่ทางเลือกเป็นแค่คนที่มีอาชีพดูเย้ายวนใจมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นการเหนื่อยน้อยกว่า ทำได้ง่ายกว่า ไม่ต้องคิดเยอะ คนคนนั้นก็ยังเลือกที่จะเป็นมืออาชีพอย่างแน่วแน่

มืออาชีพจึงไม่ใช่คนที่เกิดมาเพื่อเป็น

แต่คือคนที่ “เลือก” ที่จะเป็นมืออาชีพ เลือกที่จะเป็นมาตลอด ไม่ท้อถอยกับความลำบาก